رنجنامه ی یک آذری غیرت مند از بی توجهی دولت مردان جمهوری آذربایجان به مناقشه ی قره باغ
20 سال است که مردم جمهوری آذربایجان تلخی اشغال سکونت گاه های تاریخی این کشور یعنی، سرزمین های قره باغ را احساس می کنند و این سرزمین ها در طول این 20 سال در نتیجه ی سیاست های اشتباه حکومت آذربایجان بازپس گرفته نشده است. اما مسائل دیگری وجود دارند که بیش تر شهروندان این کشور را متأثر و ناراحت می کند و آن این که، گویا سرزمین های جمهوری آذربایجان از حاکمیت و از دست آن خارج نشده است بلکه این ارمنستان است که سرزمین هایش را از دست داده است! گویا این ملت آذربایجان نیست که 20 درصد از سرزمین هایش تحت اشغال می باشد و هزاران شهید نداده است. از دست رفتن سرزمین های مان به یک طرف، گویا شروع به از دست دادن و گم کردن هویت، غیرت و ناموس مان هم کرده ایم. ملتی که 20 درصد سرزمین هایش در اشغال می باشد، هزاران شهید داده است و زنان و دخترانش تا به امروز هم در اسارت ارامنه می باشد، 20 سال است که می رقصد و به رقص و آواز مشغول است و شادی و شعف می کند. برای کدام روزمان شادی می کنیم؟ آیا کسی از ملت آذربایجان هست که به این موضوع فکر کند؟ چه جوابی برای نسل آینده خواهیم داشت؟
آیا این گونه می خواهیم سرزمین های مان را از دشمن بازپس بگیریم؟ آیا با این وضعیت می خواهیم مادران و خواهرانِ در اسارت مان را آزاد کنیم؟ رقص و آواز چنان ما را مشغول کرده است که حتی به مرده های مان هم احترام قائل نیستیم و گاهاً در سال روز فجایع قره باغ به اجرای برنامه های موسیقی و کنسرت و رقص و پایکوبی مشغول می شویم و مجامع بین المللی و کشورهای دیگر را متهم می کنیم که چرا قره باغ را از ارامنه بازپس نگرفته و دو دستی تقدیم ما نمی کنند.
