به گزارش پایگاه خبری حقایق قفقاز، وزارت خارجه ارمنستان در مورد حوادث فوریه ۱۹۸۸ بیانیه ای صادر کرد و ۲۰ فوریه را به عنوان روز به اصطلاح «احیای آرتساخ» گرامی داشته و بار دیگر ادعاهایی علیه تمامیت ارضی جمهوری آذربایجان را منعکس کرد.
وزارت امور خارجه ارمنستان اعلام کرد: «شورای معاونان خلق منطقه خودمختار قره باغ تصمیمی تاریخی در مورد مبارزه مسالمت‌آمیز برای تعیین سرنوشت و علیه تبعیض نژادی دیرینه و پاکسازی قومی علیه ارامنه قره‌باغ گرفته است! این رویداد پایه و اساس جنبش همه ارمنیان برای آزادی، زندگی با عزت و ایمن و حقوق بشر در کشورشان را در سال ۱۹۸۸ گذاشت.»
در این بیانیه همچنین آمده است: «پس از ۳۴ سال قتل عام شدید جمهوری شوروی آذربایجان و علیرغم دو جنگ خونین، ارمنستان و قره باغ به همکاری در جهت اهداف ملی، دولت، حاکمیت، حقوق ارمنیان و به رسمیت شناختن بین‌المللی ادامه می‌دهند.»
لازم به ذکر است که پس از الحاق زنگه زور به ارمنستان، آذربایجانی‌ها و نه ارمنی‌ها همواره در جمهوری خودخوانده قره باغ سابق مورد تبعیض قرار می‌گرفتند و از هر وسیله ای برای خروج آذربایجانی‌ها از این سرزمین‌ها استفاده می‌شد.
در جمهوری سابق قره باغ، ارامنه به طور کامل در مدارس متوسطه به زبان ارمنی تحصیل می‌کردند، همه بیلبوردها و نام بخش‌ها به زبان ارمنی نوشته می‌شد و یک دانشگاه ارمنی در خانکندی فعالیت می‌کرد. ارمنی‌ها همیشه بالاترین پست را در ادارات و شرکت‌های قره‌باغ داشتند و مکاتبات به زبان ارمنی انجام می‌شد.
جمهوری سابق قره باغ که هر ساله یارانه های زیادی از بودجه دولتی جمهوری شوروی آذربایجان دریافت می‌کرد، همواره روابط گسترده ای با ارمنستان داشته است. در آن زمان کریدور لاچین در خدمت آن‌ها بود و مشکلی برای ارامنه وجود نداشت.
تا ۲۰ فوریه ۱۹۸۸ اکثریت قریب به اتفاق جمعیت ساکن در قره باغ، ارمنی بودند و تعداد آن‌ها به ۱۴۹ هزار نفر افزایش یافته بود. نه تنها در قره باغ، بلکه در تمام مناطق آذربایجان، به ویژه در باکو، ارامنه در مناصب عالی نمایندگی داشته اند و پردرآمدترین حوزه‌ها را رهبری کرده اند یا یکی از افراد کلیدی در آنجا بوده‌اند.
تنها پس از وقایع سال ۱۹۸۸، افکار عمومی آذربایجان به تلاش ارامنه برای تصرف مجدد اراضی از آذربایجان اعتراض کردند و تظاهرات مسالمت‌آمیز در باکو شکل گرفت. در پاسخ، ارامنه حملات و قتل عام را علیه آذربایجانی‌ها در قره باغ و مناطق اطراف آن آغاز کردند.
ارامنه چندین نسل‌کشی هولناک از جمله خوجالی و آغدابان را مرتکب شده اند و سرژ سرکیسیان سومین رئیس‌جمهور ارمنستان و یکی از قاتلانی که این قتل‌عام را رهبری می‌کرد، در مصاحبه ای با توماس دی وال در سال ۲۰۰۰ میلادی با بی‌شرمی گفت: «با خوجالی به آذربایجانی‌ها ثابت کردیم که ما شوخی نمی‌کنیم!» و به صورت رسمی اذعان کرد که ارمنستان سیاست نسل‌کشی و پاکسازی قومی را علیه آذربایجانی‌های صلح‌جو در قره‌باغ دنبال می‌کند.
در نتیجه پاکسازی قومی و اشغال، ارمنستان که حدود ۲۸ سال توانسته بود جمهوری قره‌باغ سابق و ۷ ناحیه اطراف آن را کنترل کند، آن سرزمین‌ها را نابود کرد، تمام ساختمان‌ها را ویران کرد و آن‌ها را به جهنم تبدیل کرد.
این سیاست اشغالگری به خود ارامنه نیز آسیب رساند. اگر در سال ۱۹۸۸، ۱۴۹ هزار ارمنی در جمهوری سابق قره‌باغ زندگی می‌کردند، تا ۲۷ سپتامبر ۲۰۲۰، قبل از شروع جنگ دوم قره‌باغ، تنها ۶۰ هزار ارمنی باقی مانده بودند. در حال حاضر ۲۷ هزار ارمنی در منطقه مسئولیت موقت نیروهای حافظ صلح روسیه زندگی می‌کنند.
موجودیت ارامنه در ارمنستان نیز به سرعت در حال کاهش است. اگر در سال ۱۹۸۸ در ارمنستان ۳.۵ میلیون ارمنی وجود داشت، اکنون این رقم به ۱.۸ میلیون رسیده است.
علیرغم همه ویرانی‌ها، فجایع اقتصادی و مشکلات جمعیتی ناشی از ارامنه، سیاستمداران و ایدئولوگ‌های ارمنی نمی‌خواهند از سیاست اشغالگری دست بکشند و به نظر می‌رسد تا زمانی که ارامنه تا آخرین نفر از ارمنستان فرار نکنند و ارامنه به پایان نرسند، ادعای ارمنستان بزرگ پایان نخواهد یافت.
لازم به ذکر است که اگر در سال ۱۹۸۸ جمعیت آذربایجان ۷ میلیون نفر بود اکنون به بیش از ۱۰ میلیون و ۱۰۰ هزار نفر رسیده است.
منبع: آناج
