آزادی خاک قره باغ با صلح یا جنگ؟ جوانان آذری پیشقراول جنگ با متجاوزین ارمنی هستند

در پی این ادعا، ارمنستان از سال ۱۹۹۳حملات خود علیه آذربایجان را شروع کرد و ۲۰درصد از خاک این کشور، یعنی قره باغ و هفت شهر و ناحیه دیگر اطراف آن را همچنان تحت کنترل ارتش ارمنستان در آورد. 

حیدر علی  اف، در سال ۱۹۹۴ (۱۳۷۳ شمسی) ضمن رایزنی با مقامات آمریکا و روسیه، آتش‌بس بی‌قید و شرطی را با ارمنستان امضانموده و پرونده قره‌باغ را به “‌گروه مینسک” سپرد.

بررسی و تحلیل سیاستهای دولت باکو درباره مناقشه قره باغ و رابطه با ارمنستان حاکی از آن است که دولت باکو سیاست دو لایه و دوگانه ای در این باره اتخاذ کرده است: مردم جمهوری آذربایجان، خواستار بازگرداندن قره باغ به خاک خود هستند، رژیم باکو نیز در تبلیغات رسانه ای خود این خط را دنبال می نماید و از تلاش برای بازگرداندن قره باغ سخن می گوید، اما سیاست عملی دولت باکو چیز دیگری است.

آنها با ترس از آغاز جنگ و احتمال رودر رو قرار گرفتن با برخی از دولت های منطقه نظیر روسیه و ساقط شدن حکومتشان، تنها به تهدید های تو خالی اکتفا می کنند و فقط به خرید سلاح و سود دهی به شرکت های اسلحه سازی اسرائیل و آمریکا می پردازند.

یکی از شبکه های تلویزیونی آذربایجان، در مصاحبه با 3 طیف متفاوت سنی، از جوانان و افراد میان سال و مسن نظرات آنها را در خصوص تداوم اشغال اراضی قره باغ و نحوه آزاد سازی آن را جویا شده است：

جوان: به نظر من، مردم را باید با آموزشها و آگاهی های لازم نسبت به این مسئله آماده کرد. 
ما برای جنگ آماده هستیم ولی به نظرم حل این مسئله با صلح می تواند مفید باشد، چون از راه جنگ خسارات زیاد و گوناگونی خواهیم داد. لیکن در صورت نیاز، کاملا برای جنگ آماده هستیم. چون خودم در سربازی بوده ام و این دوره را گذراندم و از وضعیت موجود کاملا آگاهی دارم.
وقتی صحبت از صلح به میان می آید ما می دانیم که هیچ زمان خاکمان از طریق صلح به کشور بازگردانده نخواهد شد و این موضوع را همه ما آذربایجانی ها می دانیم پس در این مسئله صلح معنایی ندارد. ولی به نظرم جنگ هم نخواهد شد.

مردی میانسال： برای ما چه کشور آمریکا و چه دیگر کشورها هیچ کدام مفید واقع نشده اند. اینکه می گویند، آمریکا این کار را خواهد کرد، روسیه آن اقدام را شروع می کند، هیچ است. ما یک حاکمیت پایدار داریم و دولت مستقلی هستیم. پس اگر مستقل هستیم حل کردن این مسئله به عهده خودمان است.

مردی مسن: یک ضرب المثل داریم که می گوید: با کیش و های کردن خوک از جلدش بیرون نمی آید. ( با حلوا حلوا گفتن دهان شیرین نمی شود ) یعنی عمل لازم است.
خوک را باید با تیر زد. الان بیش از 20 سال است که به ارمنستان می روند و در بازگشت دروغهایی به هم می بافند. می گویند همه چیز را با صلح حل خواهیم کرد. ما این را میدانیم که با نان خوردن سران از سفره سازمان های بین المللی کاری از پیش نخواهیم برد.

یک شهروند جوان : جمهوری آذربایجان توانایی نظامی بالایی دارد و می تواند از راه جنگ هم به بازپس گیری اراضی و خاکهای از دست رفته اقدام کند. اما من هم به عنوان یک هموطن می خواهم که خاک های از دست رفته مان از راهی غیر از جنگ به کشور باز گردد و مطمئن هستم که در آینده ای نه چندان دور حاکمیت با قدم های سیاسی خویش سرزمین های اشغالی ما را از راه صلح پس خواهد گرفت. ما همه به عنوان ملت آذربایجان و هم وطن بودن دوست نداریم و نمی خواهیم که این مسئله از راه جنگ حل شود چرا که طی آن چه بسیار خون هایی ریخته خواهد شد. اما من خودم نیز در خدمت سربازی بودم و مطمئن هستم که اگرمجبور باشیم راه جنگ را انتخاب کنیم، همه  تکنیک ها و سلاح های جنگی و نظامی ما برای بازپس گیری خاک های اشغال شده وطنمان از راه جنگ آماده هست.

مسن: البته که جنگ جوانان ما را خواهد گرفت. هرگز جنگ راه مناسبی برای حل این مشکل نیست. به هیچ وجه جنگ را نمی پسندم. خاک های ما باید به وطن برگردد اما راضی به کشته شدن جوانان ملت و عزادار شدن خانواده ها و مادر هایشان نیستم.

جوان : ما حاضر به جنگ هستیم. اگر نیاز به جنگ باشد و آتش جنگ افروخته شود بی هیچ ابایی در آن شرکت می کنیم. ما برای وطن حتی جان خود را هم می دهیم. چون آن خاک ها با خون هایی که ریخته شده اشغال شده است، لذا با خون هم پس خواهیم گرفت. نظر شخصی ام این هست که هیچ زمان صلح را انتخاب نمیکنم و آماده جنگ هستم.

جوان: در وهله اول کسی که باید قدم پیش بگذارد ما هستیم. چون وطن برای ماست، و حفظ ارزش ها و صیانت از خاکش دین ایست که بر گردن ماست. ما همیشه حاضر هستیم. اگر از راه صلح قابل حل باشد البته که صلح را انتخاب می کنیم. این خیلی بهتر است که کسی جانش را از دست نداده و خونی از دماغ کسی ریخته نشود. ما دوست داریم با صلح خاک هایمان را پس بگیریم چرا که ما نیازمند جوانان هستیم و دوست نداریم جوان های کشورمان جانشان را از دست بدهند. آینده ی کشور نیازمند این جوان هاست. 

مسن: ارمنستان به هیچ وجه با صلح به راه نمی آید. این دشمنی از دوران قدیم از سال های 1800 و چند، با دشمنی آباواجدادی شروع شده و هنوز هم ادامه دارد. در دوره های سربازی دیدم که ارمنی ها پرسیدن ترکی یا ارمنی؟ وقتی میگفتم ترک هستم شروع به دعوا و نزا می کردند. این هنوز زمان سربازی است چه بماند به الان که آنها قادر به انجام هر کاری هستند! حالا میبینیم که رئیس جمهور خیلی تلاش میکند که کشتار به راه نیافتد و با صلح مسئله حل شود. اما به نظر من اگر آنها را نکشیم خیری نخواهیم دید.

آمارهای متعددی که طی سال های گذشته از شور و اشتیاق جوانان آذربایجانی برای مبارزه با ارامنه شنیده شده است همگی نشان دهنده آن است نسل جدید آذربایجانی ها ،تعلل دولتمردان آذری را درباره قره باغ بر نمی تابند و از هر تریبونی برای فریاد مخالفت های خود و نارضایتی از دولتمردان نشان می دهند و همیشه مترصد فرصتی هستند تا خشم چندین ساله خود را بر سر متجاوزان برآورند.