«حسین بالا سلیم اف» ، از مقاله نویسان روزنامه « ینی مساوات » به نقل از نیکولای ماکیاولی، نظریه پرداز سیاسی غربی در قرون وسطی نوشت : « از جنگ نمی توان فرار کرد. فقط می توان آن را به تاخیر انداخت که از این نیز فقط دشمن بهره مند می شود. »
به گزارش مرکز فرهنگی قفقاز،ینی مساوات نوشت : « جنگ زمانی گریزناپذیر می شود که تمامی شیوه های دیپلماتیک بی تاثیر می شوند. به همین علت «کلاوزویتس» می نویسد « جنگ نیز ادامه سیاست است به شیوه ای دیگر». به نظر اکثر تحلیگران مستقل و غیرمستقل، شیوه های سیاسی و دیپلماتیک برای تاثیر بر مساله قره باغ به پایان رسیده اند. در غیر این صورت، این مساله به مدت ده ها سال در بن بست باقی نمی ماند. روسای گروه مینسک سازمان امنیت و همکاری اروپا ( میانجیگران مذاکرات صلح قره باغ ) با این نظر موافق نیستند و همواره تلاش می کنند که «خوش بین » به نظر بیایند تا روند گفتگوها ادامه یابد. آنها می گویند گفتگوهای بی نتیجه نیز از جنگ بهتر است. اما، « خوش بینی » آنها تاکنون چه چیزی را حل کرده است که ما هم به آنها بپیوندیم؟ علاوه بر این، به افتخار جنایتکارانی همچون «باکو ساآکیان» تجزیه طلب ( رییس جمهوری خودخوانده قره باغ ) ضیافت داده می شود و در همان حال نیز می گویند از جمهوری آذربایجان و تمامیت ارضی آن حمایت می کنند؟! »
در این مقاله افزوده شده است : « گروه مینسک ده ها سال است که گویی به حل این مساله مشغول است. اما، تاکنون حتی یک وجب خاک نیز با تلاش آنها آزاد نشده است و هیچ امیدی هم وجود ندارد که اگر حل این مساله به عهده آنها باقی بماند، پس از این نیز پیشرفتی حاصل شود. حال آنکه، دو سال قبل، ارتش جمهوری آذربایجان توانست چند موضع مهم و چند ارتفاع استراتژیک را تصرف کند. یک بار دیگر می گوییم که گروه مینسک فقط مانع حل مساله قره باغ است و البته مانعی مهم است. برای مجبور کردن ارمنستان به گفتگوهای سازنده، تحریم های سیاسی و اقتصادی و حتی در صورت نیاز ، فشار نظامی بر این کشور ضروری است. زیرا، متجاوز با خواهش و تمنا و « من بمیرم – تو بمیری» ، عقب نشینی نمی کند. البته، این کار (تحریم ارمنستان) امروز تاحدی انجام می شود و ترکیه و جمهوری آذربایجان ، خود آن را اعمال می کنند و باید متذکر شد که نتیجه این تدابیر نیز مشاهده می شود؛ ارمنستان روز به روز بیشتر احساس می کند که به چه وضعیت دشواری دچار شده است و خودشان نیز می فهمند که در وضعیت نزدیک به انزوای جغرافیایی به سر می برند. اگر ایران و گرجستان از این سیاست باکو و آنکارا حمایت کنند، در آن صورت وضعیت ارمنستان دردناک تر نیز می شود و این کشور در مدتی کوتاه فرومی پاشد. باید سیاستمداران و دیپلمات های ما بطور پیگیرتری در این زمینه تلاش کنند که جذب تفلیس و تهران به این فرایند امکان پذیر شود. قبلا هم گفته ایم که آخرین شیوه فشار ، جنگ است. تامین تمامیت ارضی کشور، از حقوق حاکمیتی جمهوری آذربایجان است. مثلا با توجه به عملیات کشور برادر، ترکیه در عفرین یا اقدام کشور ضعیف عراق درباره همه پرسی کردها یا رفتار کشور دموکراتیک اسپانیا با جدایی طلبان کاتالونیا ، پایان دادن به خودسری ارامنه قره باغ ، حق حاکمیتی ماست. اما، متاسفانه قدرت های جهانی در مورد کشورهای کوچک و جوان که عضله های ژئوپلتیک شان چندان هم نیرومند نیست، این حق را به رسمیت نمی شناسند ، اما خودشان هزاران کیلومتر دورتر از کشورهایشان به جنگ می پردازند. آنها ده ها سال است که ما را فریب می دهند که مساله قره باغ باید از طریق صلح حل شود. اگر ما به جنگ مبادرت کنیم، همین روسای گروه مینسک نخستین طرف هایی خواهند بود که بیانیه صادر خواهند کرد. بخصوص ، خیلی امور به موضع روسیه بستگی دارد. اما، در این سطح نیز روندهای جالبی جریان دارد. مثلا اخیرا رییس ستاد « سازمان قرارداد همکاری امنیتی دستجمعی» گفت اگر جنگ در قره باغ کوهستانی آغاز شود، این سازمان از جدایی طلبان حمایت نخواهد کرد. اشاره دیگری نیز از الکساندر دوگین، از ایدئولوگ های کرمیل مشاهده شد. دوگین از وجود سندی درباره ( توافق برای ) بازگرداندن پنج ناحیه اطراف قره باغ خبر داد. فکر می کنیم که این سخنان نیز اشاره ای از طرف کرملین بود. علاوه بر آن، احساس می شود که مسکو سرژ سرکیسیان، رییس جمهوری ارمنستان را تحت فشار گذاشته است. حتی گفته می شود که شاید نخست وزیری ارمنستان ، قسمت سرکیسیان نشود. احتمالات و فرضیه ها زیاد است . اما، دیپلمات های ما باید اوضاع را بطور جدی بررسی کنند و سیاستمدارانمان نیز درست تصمیم گیری کنند. در اصل، سیاست هنر تصمیم گیری است، هنر اتخاذ تصمیمات درست و به موقع.»
