خبرگزاری آرمنیا ناو ضمن انتشار گزارشی از وضعیت قره باغ اشغالی سعی کرده است به شکلی قابل انتشار در ارمنستان به واقعیات زندگی ساکنان کنونی شهر های قره باغ بپردازد.
از بدو تاسیس ایالت ارمنستان در شوروی، سیاست های افزایش جمعیت ارامنه منطقه برای قدرتمند کردن آنها در صدرسیاست های داخلی دولت کمونیستی شوروی قرار گرفت. پس از فروپاشی شوروی و استقلال ارمنستان این کشور با کمبود شدید جمعیت مواجه شد، از این رو سیاست مهاجر پذیری دیگر ارامنه از سایر نقاط جهان در دستور کار دولت ارمنستان قرار گرفت که در این میان نقش لابی ارمنی در کشورهای اروپایی و ایالات متحده آمریکا بسیار پررنگ است.
دولت ارمنستان با تشکیل وزارت ارامنه مهاجر اقدام به جذب ارامنه از کشورهای همسایه و همچنین کشورهای عربی می کرد. پس از اشغال قره باغ نیز کمبود جمعیت ارامنه در این مناطق و مسلمانانی که هنوز در این مناطق زندگی می کردند دولت مردان ارمنی را مجاب کرد که سرعت مهاجرپذیری ارامنه را افزایش دهند تا با تهدید کمبود جمعیت مواجه نشوند.
“گایانه ماکریچیان “خبرنگار” ارمنیان ناو” در گزارش اخیر خود از وضعیت زندگی ساکنان کنونی قره باغ اشغالی سعی کرده است به واقعیات موجود در شهر “لاچین” -که توسط ارامنه به “بردزور” تغییر نام یافته- بپردازد.
ماکریچیان در این گزارش با ساکنان کنونی این شهر مصاحبه کرده است، سپوه کشیشیان یکی از افراد مصاحبه شونده است، او از ارامنه سوریه است که به این منطقه مهاجرت کرده است، وی در مورد وضعیت منطقه می گوید: “در اینجا آینده ای وجود ندارد، افرادی که قبل از ما به اینجا آمده اند همه می خواهند فرار کنند، چه ارامنه ای که به اینجا مهاجرت کرده اند و چه ارامنه بومی قره باغ خانه های خود را می فروشند و به روسیه فرار می کنند.”
سپوه کشیشیان که خود ارمنی شده است ولی خانواده او از کرد های شهر رأس العین سوریه هستند می گوید: “وقتی ما را به وزارت ارامنه مهاجر بردند، از ما پرسیدند آیا می خواهید در قره باغ ساکن شوید؟ ما پرسیدیم قره باغ چیست؟ گفتند قره باغ یعنی یک خانه، شغل، امکانات زندگی و رفاه. ما هیچ چیز در مورد قره باغ نمی دانستیم؛ مدت یک سال در مهمان خانه زندگی کردیم و اکنون به یک صومعه منتقل شده ایم.”
کشیشیان می گوید سال 2004 به همراه حدود ده خانواده ارمنی مهاجر دیگر به لاچین آورده شده است. در بخش دیگری از گزارشی که اخیرا در خبرگزاری آرمنیا ناو منتشر شده است، با یک مهاجر دیگر به نام یاکوب آرتین مصاحبه شده است.
یاکوب آرتین که به همراه همسر یونانی و دو فرزندش در یک صومعه در نزدیکی شهر قمیشلی زندگی می کند می گوید: “ابتدا ما را به وزارت ارامنه مهاجر بردند، از ما پرسیدند می خواهید به قره باغ بروید؟ ما گفتیم قره باغ چیست؟ گفتند قره باغ یعنی، خانه، شغل، امکانات زندگی و رفاه خواهید داشت. ما هیچ تصوری از قره باغ نداشتیم.”
او که از وضعیت معاش خود و خانواده اش ناراضی است می گوید: “یک سال در مهمان خانه زندگی کرده ایم و اکنون در این صومعه زندگی می کنیم. محل سکونتمان نسبت به قبل بهتر است.”
یاکوب که از برآورده نشدن وعده های دولت ارمنستان ناراحت است می گوید: “من دو فرزند دارم و الان سه ماه است که حقوق نگرفته ام، غذا یکی از اساسی ترین مشکلات مان به حساب می آید.”
او می گوید ما کشاورزی می کنیم، قرار بود از هر هکتار یک تن محصول به ما بدهند ولی حالا فقط چهل کیلوگرم داده اند! من از بانک وام گرفته ام و توان بازپرداخت آن را ندارم..
یاکوب با نا امیدی می گوید: “قرار بود به ما خانه، شغل و پول کافی برای غذا و لباس بدهند تا ما در اینجا بمانیم و زندگی کنیم، ولی حالا نگران این هستیم که از گرسنگی نمیریم.”
همسر او می گوید: “آمدن ما به اینجا اشتباه محض بود؛ ما هر روز وضعیت زندگی پیشین خود را با وضعیت کنونی مان مقایسه می کنیم و حسرت می خوریم.”
ما با بومیان اینجا فرق داریم خانه ما اینجا نیست ما متولد جای دیگری هستیم، درست است که ما ارمنی هستیم ولی این دلیل نمی شود که لزوما اینجا زندگی کنیم، جایی که حتی ساکنان پیشین آن نیز فرار از آن را بر قرار ترجیح می دهند..
او می گوید: “یک خانوده دیگر نیز در صومعه مذکور زندگی می کنند، شمیرام واردانیان نه ماه است که به همراه چهار فرزندش به اینجا آمده است.”
او همچنین می گوید: “اینجا جای غریبه هایی مانند ما نیست، برای ما زندگی در اینجا بسیار مشکل است، ما هر روز داستان افرادی را می شنویم که شغلشان را از دست می دهند.”
یکی دیگر از ارامنه مهاجر سوریه می گویند: “ما با این تصور به اینجا آمدیم که به ما خانه و شغل خواهند داد، اگر آنها به قول های خود عمل نکنند ما نمی توانیم اینجا زندگی کنیم. حالا دیگر ما خانه و زندگی خود را در سوریه نیز از دست داده ایم و نمی توانیم به آنجا بازگردیم.”
گفتنی است از سال 2011 تعداد 8500 نفر از ارامنه از نقاط دیگر جهان به این منطقه مهاجرت کرده اند که اکنون با مشکلات اقتصادی فراوانی دست به گریبان هستند و دولت ارمنستان نیز به تعهدات خود در قبال آنها عمل نمی کند.
منبع: آناج
