گروه قفقازبه نقل از اناج: حزب “دموکراتیک خلق ها” که برای اولین بار در انتخابات پارلمانی 7 ژوئن، توانست مرز 10 درصد را با کسب ۶,۰۵۷,۵۰۰ رأی یعنی 13.07 درصد آرا رد کند. این در حالیست که در انتخابات یکشنبه با از دست دادن حدود یک میلیون رای تنها توانست ۵,۱۴۴,۱۰۸ رأی به دست آورد و با از دست دادن 2.38 درصد آرا، مرز 10 درصدی را با تفاوت 0.69 درصدی رد نماید. در این میان نیز 21 کرسی خود را در انتخابات 10 آبان از دست داده و با 59 کرسی وارد دوره جدید پارلمان ترکیه شد.
در نتیجۀ این انتخابات تعداد کرسی های HDP در استانبول از ۱۰ کرسی به ۷ کرسی کاهش یافت. این حزب همچنین در استان های شرقی “کارس” و “آرداهان”، که در انتخابات ۷ ژوئن بیشترین آرا را کسب کرده بود، در این انتخابات در جایگاه دوم پس از AKP قرار گرفت.
اما در فاصله 5 ماهه چه اتفاقی افتاد که حزب “دموکراتیک خلق ها”، یک میلیون رای را به یکباره از دست داده است؟
در این فاصله زمانی، ترکیه به بهانه حمله تروریستی سوروچ وارد جنگ میدانی در سوریه شد و به بهانه انهدام مواضع پ.ک.ک در شمال عراق و سوریه، دست به حملات هوایی در این مناطق زد. آغاز بمباران مواضع پ.ک.ک سبب نقض آتش بس و مذاکرات صلح کردها شده و درگیری های دوجانبه بین نیروهای امنیتی ترکیه و شبه نظامیان پ.ک.ک شد.
با آغاز درگیری ها، تعدا زیادی از نیروهای امنیتی ترکیه و مردم کشته شدند که این بهانه ای برای سیاه نمایی علیه دمیرتاش و حزبش و برانگیختن عواطف خانواده های داغ دیده شد.
اردوغان با مرتبط دانستن دمیرتاش و پ.ک.ک، دست به تبلیغات سو علیه آن ها زد. چون یکی از علل اصلی شکست اردوغان در انتخابات 17 خرداد، برای کسب اکثریت مطلق آرا، برای تشکیل دولت مستقل، عبور دموکرات ها از مرز 10 درصدی بود و از سوی دیگر اگر وضعیت همچون سابق پیش می رفت، نتیجه انتخابات 17 خرداد دوباره تکرار می شد.
نکته جالب دیگر که نباید ان را نادیده گرفت، حملات تروریستی صورت گرفته در ماه های اخیر است که تقریبا همگی آن ها در میتینگ های انتخاباتی، حزب “دموکراتیک خلق ها” رخ داده است.
از سوی دیگر دولت ترکیه، به طور همزمان، عملیات امنیتی را در داخل ترکیه آغاز نمود و به دستگیری عاملان ترور و شناسایی دست اندر کاران و مضنونان پرداخت، که جالب است بدانید اکثر این افراد از اعضای حزب “دموکراتیک خلق ها” بودند.
وقتی یک حساب سرانگشتی می کنیم حدود 500 نفر از اعضای این حزب در جریان ترورها و دستگیری ها از بین رفتند.
از دست دادن 1 میلیون رای، شاید برای حزبی همچون “عدالت و توسعه” که 4 برابر حزب “دموکراتیک خلق ها”، رای دارد چندان مهم نباشد اما برای حزب نوپایی همچون دموکرات ها خیلی حیاتی است چون به راحتی می تواند آن ها را به زیر مرز 10 درصد بکشاند.
اردوغان درست است نتوانست دمیرتاش را ازپارلمان ترکیه دور سازد اما با زیرکی و سیاه نمایی و ایجاد رعب و وحشت ترور و ناامنی در دل مردم و استفاده از عواطف مردم، توانست حق تشکیل دولت مستقل را به حزبش بازگرداند و بدون نیاز به ائتلاف با سایر احزاب، دولتی همسو با اهدافش تشکیل دهد. وی با مطرح کردن اینکه دولت ائتلافی قدرت مقابله با ترور را نخواهد داشت، مردم را به سوی رای دادن به حزبش کشاند و مدعی از بین بردن ناامنی هایی شد که خود بزرگترین عامل آن است. او خیلی راحت با لاپوشانی حمایت های خود از داعش و ترویست ها به سیاه نمایی علیه دموکرات ها، با اتهام همدستی با پ.ک.ک در ترورهای بزرگ ترکیه، پرداخت.
نکته حائز اهمیت دیگری که نباید در این میان نادیده گرفته شود، تبریک سران گروهک های تکفیری به اردوغان، بعد از اعلام نتایج اولیه انتخابات پارلمانی ترکیه است. گروه های تکفیری تروریستی “احرارالشام “، “جیش الاسلام” و … پیروزی حزب “عدالت و توسعه” رو به اردوغان تبریک گفتند. این در حالی است که اردوغان همیشه نسبت به ادعای رقبا و سران سایر کشورها و از جمله ایران، مبنی بر حمایت از تروریست ها، واکنش تندی نشان داده است و آن ها را متهم به یاوه گویی کرده است!
رئیس جمهور ترکیه، در این مدت حتی به تهدید رسانه های مخالف پرداخت و معترضین را کاملا سرکوب نمود. تنها چند روز قبل از انتخابات، یکی از بزرگترین شرکت های رسانه ای مخالف، یعنی شرکت رسانه ای “ایپک” را با گرفتن حکم قیومیت، تحت کنترل خود در آورد و کارکنانش را برکنار نمود. حتی دفاتر برخی رسانه های مخالف مورد حمله طرفداران حزب “عدالت و توسعه” قرار گرفت.
آیا اردوغان قوانین را زیر پا گذاشته است؟
نقض قوانین توسط اردوغان، ادعایی است که از سوی تمام سران احزاب سیاسی مطرح می شود و یک ادعای درست می باشد. طبق قوانین ترکیه، رئیس جمهور نمی تواند از حزبی طرفداری نماید و یا به تبلیغ آن حزب بپردازد. این در حالی است که اردوغان تا لحظه آخر در میتینگ های انتخاباتی حزب “عدالت و توسعه” شرکت می نمود و به تبلیغ حزبش می پرداخت و نسبت به قوانین کاملا بی تفاوت برخورد می کرد.
از سوی دیگر بعد از شکست داوود اوغلو در تشکیل دولت ائتلافی، باید وظیفه تشکیل دولت به حزب بعدی با بیش ترین درصد آرا، یعنی حزب “جمهوری خواه خلق” سپرده می شد که این موضوع هم هرگز مطرح نشد و بعد از پایان مهلت 40 روزه تشکیل دولت توسط حزب “عدالت و توسعه”، با معرفی دولت موقت، انتخابات زودهنگام اول نوامبر عنوان و قطعی شد.
اردوغان، با برنامه ریزی بسیار دقیق و مهندسی شده و حمایت کامل از حزبش با استفاده از تبلیغات، سیاه نمایی علیه دموکرات ها، ایجاد وحشت با استفاده از فضای ناامن حاکم بر ترکیه، سرکوب مخالفان و با استفاده از به چالش کشیدن عواطف مردم، حزبش را از منجلاب دولت ائتلافی برهاند و پایه های متزلزل حکومتش را بازسازی نماید و درجایی که همگی منتظر تکرار نتایج انتخابات 17 خرداد بودند با پیروزی مطلق اردوغان و حزبش مواجه شدند!
