تیم نیکول پاشینیان اکنون در وضعیتی قرار دارد که حل و فصل عملی مناقشه قره باغ کمترین ریسک را نسبت به حفظ وضعیت موجود و به تعویق انداختن مذاکرات قره‌باغ دارد، که در نهایت منجر به سرنگونی و از دست دادن قدرت سارگیسیان و کوچاریان در ارمنستان شد.
به گزارش مرکز فرهنگی قفقاز، استادیار امنیت بین‌المللی دانشکده سیاست جهانی دانشگاه دولتی مسکو در مصاحبه‌ای با خبرنگار وستنیک قفقاز الکسی فِنِنکو، در این باره اظهار داشت که نتایج مذاکرات بین وزرای خارجه آذربایجان و ارمنستان، المار محمدیاروف و زهراب مناتساکانیان مثبت بود، که بیانگر نیاز به اقدامات مشخص برای آماده سازی مردم برای صلح دارد. سرگئی لاوروف، وزیر امور خارجه روسیه نیز، گفتگوهای وزرا را مثبت ارزیابی کرده است.
وی تأکید کرد که « اظهاراتی که ما از باکو، در مورد آمادگی برای یافتن راه حل مناقشه شنیدیم، مستحق هر گونه حمایتی می‌باشد. ما امیدواریم که دوستان ارمنی ما نیز همکاری کنند».
آلکسی فننِکو خاطرنشان کرد که در اولویت امور، از اشغال درآمدن مناطق آذربایجانی در اطراف قره‌باغ قرار دارد که بیش از ۲۵ سال است توسط نیروهای مسلح ارمنستان تسخیر شده است.
وی گفت: اکنون مساله شماره یک، اجرای توافق‌هایی است که در ژوئن ۲۰۱۶ در سنت پترزبورگ پس از جنگ‌های آوریل به خاطر قره‌باغ به دست آمده است. ما در مورد یک برنامه مرحله‌ای غیرنظامی سازی برای پنج منطقه مجاور قره باغ صحبت می‌کنیم که کم کم شروع به کار خواهد شد: ارمنستان در ابتدا دو منطقه را از حضور نظامیان پاکسازی خواهد کرد. سپس تمام مناطق باقی مانده، از حضور نظامیان پاک شده و سپس مذاکرات در مورد وضعیت قره‌باغ آغاز خواهد شد. دیپلماسی روسیه در حال تلاش برای بازگشت رهبری جدید ارمنستان به موافقتنامه‌های وین و سن پترزبورگ در سال ۲۰۱۶ است.
به گفته این کارشناس، پاشینیان یک انگیزه جدی برای جستجوی سازش با باکو در چارچوب حل و فصل مناقشه قره‌باغ دارد.
این استادیار امنیت بین‌المللی در دانشکده سیاست جهانی دانشگاه دولتی مسکو گفت: واقعیت این است که وقتی پاشینیان به قدرت رسید، او امیدوار بود که از غرب کمک بگیرد، یعنی اینکه ایالات متحده و فرانسه به هر قیمتی به وی کمک خواهند کرد تا آذربایجان را تحت فشار قرار دهد. اما ظاهرا پس از بازدید وی از این کشورها طی ماه‌های گذشته، او تا حدودی از اعتقاد به اینکه غرب از او حمایت می کند، عقب نشینی کرد. در حقیقت، در واشنگتن و پاریس، آنها به سادگی از این امر شانه خالی کردند، و همه واقعیت در همین بود. در واقع، هیچ دلیلی برای آمریکا و فرانسه وجود ندارد که به خاطر ارمنستان با آذربایجان و متحدش ترکیه در مورد مساله قره باغ بجنگد. آنها مایل به استفاده از ارمنستان جدید در منافع خود در برابر روسیه، ایران و تا حدی، ترکیه هستند، اما آنها منافع ایروان را دنبال نخواهند کرد.
این وضعیت پاشینیان را در موقعیتی قرار می‌دهد که هر انتخابی کند بدتر از دیگری می‌باشد، اما این بدان معنی است که در میان دیگر موارد، برای او، تاخیر در مذاکرات با باکو زیان آور است. این کارشناس گفت: برای پاشینیان، اکنون هیچ راه بهتری وجود ندارد؛ او در وضعیت زوگزوانگ، مانند شطرنج قرار گرفته است، و مهم نیست که چه حرکتی انجام دهد، با هر حرکتی تنها اوضاع می‌تواند بدتر شود. این وطن پرستی هیستریکی که در ده سال گذشته با عقایدی درباره شکست ناپذیری ارتش ارمنستان و صرف هرگونه هزینه برای تصرف قر‌باغ، در حکومت سرژ سارگسیان در ارمنستان شعله‌ور شده بود، اگر حل نشود، می‌تواند منجر به نارضایتی از هرگونه امتیازات داده شده از سوی پاشینیان به طرف مقابل شود.
اما، از سوی دیگر، عدم اعطای امتیازات از سوی ایروان که از خواسته‌های مسکو می‌باشد، به معنای نزاع با روسیه است، که مقامات جدید نمی‌توانند بدون حمایت غرب به خود اجازه چنین کاری دهند.
این کارشناس در نتیجه گفت: دوره‌هایی وجود دارد که ناسیونالیسم در جامعه تا حد زیادی متورم می‌شود که موفقیت اقتصادی مهم نیست، همانطور که در قرن نوزدهم در آلمان وجود داشت. ما در ارمنستان هم با همین امر روبه رو هستیم، و پاشینیان که مشروعیت خود را به دست آورده است، در یک تله ناخوشایند گیر افتاده است، او می‌بیند که هیچ کس به طور جدی قصد انجام هیچگونه ریسکی ندارد، اما در عین حال او می‌داند که در صورت عدم پیشرفت در ارمنستان، حتی نیروهای رادیکال بیشتری می‌تواند به صحنه بیایند که قادر خواهند بود قدرت تازه برقرار شده وی را سرنگون سازند.
