به گزارش مرکز فرهنگی قفقاز، تحولات داخلی ارمنستان و برخورد دوگانه روسیه با مسئله قره باغ اندک شانس موجود برای صلح را نیز بر باد می‌دهد. تنها آلترناتیو موجود برای جمهوری آذربایجان با مساعد شدن فصل گرما آغاز جنگ همه جانبه علیه اشغال گری خواهد بود.
انهدام سامانه ضد موشکی زنیت ارمنستان در مناطق اشغالی نباید چندان هم باعث تعجب اعضای گروه مینسک سازمان همکاری و امنیت اروپا شود؛ اگر چه آن‌ها در هر شرایطی سعی در برقراری تعادل بین جمهوری آذربایجان و ارمنستان داشته‌اند، این بار کفه ترازو را در جانبداری از ارمنستان به مراتب سنگین‌تر کرده‌اند.
به عبارت دیگر نه طرف اشغال‌گر بلکه جمهوری آذربایجان محکوم شد که این عمل نیز موجب خرسندی در طرف ارمنی شده است. این درحالی است که تاکنون یک بار هم بر تمامیت ارضی جمهوری آذربایجان و حل مناقشه قره باغ با پیش شرط تخلیه شهرستان های اطراف قره باغ تاکید نشده است. به عنوان مثال در بیانیه اخیر که هم زمان با سالروز اشغال لاچین از طرف گروه مینسک صادر شد هیچ اشاره‌ای به این موضوع نشده است.
این برای چندمین بار است که روسای گروه مینسک ناراحتی خود را از اقدام قانونی جمهوری آذربایجان در انهدام تجهیزات نظامی ارمنستان که از حل مناقشه قره باغ نا امید شده است ابراز داشته‌اند. این واکنش‌ها جای تردیدی باقی نمی‌گذارد که مسئولین گروه مینسک اراده و توان تغییر وضعیت موجود را با راه حل های مسالمت آمیز ندارند.
موضع گیری روسیه در این مسئله نیز مستقیما به نفع ارمنستان بوده است، به نحوی که بیانات سخنگوی وزارت خارجه روسیه ماریا زاخاروف نیز غیر مستقیم با محکوم کردن جمهوری آذربایجان در انهدام سامانه موشکی ارمنستان کاملا در این راستا بوده است. همچنین انتقاد زاخاروف از موضع جمهوری آذربایجان در اعتراض به انحلال کنگره عمومی روسیه و جمهوری آذربایجان پیام روشنی در حمایت از ایروان بود.
تمامی این تحولات نشان دهنده آن است که نه روسیه و نه دیگر روسای گروه مینسک هیچ اراده ای برای اقناع جمهوری آذربایجان و نیز حل مسالمت آمیز مناقشه قره باغ ندارند. این قبیل موضع گیری‌ها ارمنستان را برای گرفتن موضع غیرسازنده حریص تر می‌کند. سخنرانی سرکیسیان در راس دولت جدید ارمنستان مبنی بر تعیین سرنوشت قره باغ توسط اهالی این سرزمین نمونه این حرص است.
در این شرایط گزینه دیگری غیر از گزینه نظامی برای آزاد کردن اراضی اشغالی از دست متجاوزین باقی نمی ماند. آیا ارمنستان با اقتصاد بیمار خود و با ارتشی که توانایی جذب سرباز ندارد این بار می‌تواند در اشغال گری موفق باشد؟ باید منتظر بود و تحولات را از نزدیک مشاهده کرد.
