فَلَمَّا أَسْلَمَا وَتَلَّهُ لِلْجَبِينِ
Onların hər ikisi (Allahın əmrinə) təslim olduğu və (İbrahim İsmaili qurban kəsmək üçün) üzüstə yerə yıxdığı zaman)(saffat surasi .ayey 103)
– Əhsən oğlum! Südüm sənə halal olsun.
Vəhəbin anası şir ürəkli qadın kimi öz analıq hislərinə qalib gəldi, oğlunun başını öpdü və onu düşmən qoşununa tərəf ataraq dedi: “Biz Allah yolunda verdiyimizi geri almırıq”
Bunu düşünürəm ki, görəsən, biz Allah yolunda nə vermişik? Əgər bir şey vermişiksə, onu necə vermişik? Əməlimizdə riya olmayıbmı? Yaxud bəxşişlərimizdə minnət qoymamışıqmı?
